De wereld is totaal wit. Aangezien ik een schijthekel aan sneeuw heb, besluit ik het iets dichterbij huis te zoeken. Ik heb nog niet bedacht waar ik heen ga. Ik sta dus op en weet niet wat ik moet doen. Het is maandag. Even op mn computer zoeken dan maar. Ik heb ook helemaal geen zin. Sneeuw staat me tegen. Was ik vrijdag maar vrij, toen sneeuwde het nog niet.
Ik ga lekker naar mn hometown Voorburg. Kijk maar ff lekker wat je doet. Ik heb een kut humeur. Ik trek 2 broeken aan, 2 paar sokken, een t-shirt met korte mouwen, eentje met lange, trui erover heen steek nog een extra trui in mijn tas en trek een heeeele dikke jas aan. Kut, ik heb geen handschoenen, dat word leuk.
M'n sjaal is al nat als ik bij de tram ben. Het sneeuwt hard. En ik ben moe.
Ik weet wel hoe je in Voorschoten moet komen, dat is met de stoptrein naar Leiden. Mijn tandarts zit in voorschoten. Ik ben opzoek naar bos. Toch weer een concept. Dat was niet de bedoeling. Joh kan mij het schelen, doe dit toch voor me lol? Of niet soms. Op dit moment voelt het toch echt als moeten.
Ik bedenk me ook net dat ik waarschijnlijk de enige in dit land ben, of op de hele wereld, die geen MP3 speler, Iphone, Ipod of iets in die richting heeft. Ja een BlackBerry waar 3 nummers opstaan, word je ook niet echt vrolijk van. Johnny Cash komt me ook een beetje de strot uit. Leuk voor als je in je cabrio over de Route 66 scheurt, maar dat is totaal niet de situatie waar in ik me bevind.
Uiteindelijk vind ik in Voorschoten een leuk parkje waar ik wel wat mee kan. Waarom ziet alles er hetzelfde uit in de sneeuw. Wel puur maar ook zo cliche. Ik loop er wat rond met m'n ziel onder m'n arm. Bel een vriendin wat we gaan eten vanavond. Loop wat rond in het dorp, drink een thee, koffie kan ik niet aan nu, en als ik net weer ben opgewarmd is het weer tijd om naar buiten te gaan.
Ik heb nog niks echt boeiends meegemaakt, geen leuke mensen, geen uitnodigingen om iets te drinken, waarom is Nederland zo bang voor mensen. Ik zie er niet uit als een crimineel, maar toch kijkt iedereen me aan alsof ik elk moment een pistool kan trekken. Is het de camera die afschrikt? Is het het feit dat ik alleen ben? Of omdat ik misschien een muts op heb. Ik begin aan mezelf te twijfelen. Sta ik wel open, waarom wil zo graag een gesprek, waarom begin in niet zelf een gesprek. Wat is er mis? Ik ga even een theetje doen bij mijn moeder thuis. Die woont in Voorburg en die is thuis. Gezellig.
Om 2 uur sta ik in park Vreugd en Rust. Waar ik vroeger altijd kwam, bij de beestjes. De kinderboerderij. Leeeuuuk. Even een rondje lopen lekker rustig hier op maandag. Wit wit wit sneeuw sneeuw sneeuw.
Ik moet naar huis, dit is niet meer leuk. Sorry. Ik bevries, ik voel me ziek en ik ben er klaar mee. Kan wel blijven klagen maar gaat te ver. Ik heet nou eenmaal geel Nico Dijkshorn, al zou je het bijna denken. Danku
Geen opmerkingen:
Een reactie posten